نوزادان جزو نیازمندترین گروههای ترانسفوزیون خون به شمار می روند. مهمترین فرآورده خونی مورد نیاز گلبول قرمز متراکم (PRBC) است که بطور شایع در نوزادان نارس بستری در بخش های مراقبت ویژه نوزادان جهت اصلاح آنمی استفاده می شود. دلایل مهم آنمی در این بیماران عبارتست از: از دست دادن خون به دنبال اقدامات پزشکی (ایاتروژنیک)، نارسی دستگاه خونساز بدن و کاهش فعالیت خونسازی. سوال مهم این است که ترانسفوزیون چه زمانی باید انجام شود؟ دستورالعمل قابل قبول در هر بیمارستان متفاوت است و تنها بر اساس علایم بالینی نمی توان تصمیم گرفت. استفاده از دستورالعمل های محدود تر جهت ترانسفوزیون RBC در طی چند سال گذشته به همراه استفاده از روشهای جدید خون گیری، اقدامات جدید درمانی و کاهش نیاز به نمونه گیری خون، جایگزینی اریتروپوئتین و بهبود مراقبتهای پرستاری در کاهش میزان ترانسفوزیون و در نتیجه عوارض ناشی از آن موثر است. این مطالعه آینده نگر به منظور بررسی آثار دستورالعمل محدود ترانسفوزیون RBC (گروه A) در مقایسه با دستور العمل قبلی ترانسفوزیون RBC (گروهB) در 288 نوزاد، در دو گروه مساوی (هر گروه 144 بیمار)، در بخش مراقبت های ویژه نوزادان (NICU) بیمارستان قائم (عج) مشهد انجام گرفت. متوسط سن حاملگی در هر دو گروه 34 هفته،80% پره ترم (30%  موارد کمتر از 32 هفته حاملگی)، متوسط وزن تولد2100 گرم، نسبت جنس مذکر به مونث 5/1 به 1، متوسط تعداد روزهای بستری 10 روز بود. در گروهA  متوسط حجم خون از دست رفته ایاتروژنیک، 5/12 میلی لیتر و در گروه B این مقدار 5/14 میلی لیتر، حجم RBC دریافتی در هر نوزاد تا زمان ترخیص در گروه A، 9/8 میلی لیتر و در گروه ،B 5/16 میلی لیتر بود. تعداد دفعات ترانسفوزیون در گروه A کمتر از گروهB  بود. با استفاده از دستورالعمل محدود ترانسفوزیون RBC، نیاز به ترانسفوزیون از 63% به 46% کاهش یافت. علل عمده نیاز بیماران به RBC، اقدامات ایاتروژنیک، انتروکولیت نکروزانت، سپتی سمی، خونریزی داخل بطنی، نیاز به اکسیژن و ونتیلاتور، آپنه و برادیکاردی بود. در 3% بیماران، به دلیل وخامت حال عمومی بیمار، تجویز RBC بدون توجه به دستورالعمل صورت گرفت. مطالعات نشان می دهد که 80-50% نوزادان با وزن تولد کمتر از 1250 گرم حداقل یک بار RBC در یافت کرده اند. تعداد ترانسفوزیون در 15 سال گذشته از 10-5 نوبت در هر نوزاد به 2 نوبت تقلیل یافته است. در هر نوزاد باید سود و زیان ناشی از ترانسفوزیون سنجیده شود و با توجه به دستورالعمل و شرایط هر بیمار، نسبت به ترانسفوزیون RBC تصمیم گیری شود.

مقدمه و اهداف: انتقال خون منظم در بیماران مبتلا به کم خونی همولیتیک ارثی، به خصوص تالاسمی، موجب بقای بیشتر آن ها می شود اما از طرفی احتمال ورود ویروس های منطقه ای مثل ویروس هپاتیت از راه انتقال خون بالاتر می رود. به منظور مشخص کردن این بیماری ها و سایر عوارض در افراد مبتلا به بتاتالاسمی، این مطالعه با هدف بررسی اپیدمیولوژیک و بالینی افراد مبتلا به بتاتالاسمی در شهرستان دزفول در سال 1394 انجام شد.روش کار: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی جمع آوری اطلاعات با مراجعه به پرونده های موجود به صورت سرشماری در درمانگاه تالاسمی شهرستان دزفول صورت گرفت. این اطلاعات شامل جنسیت، سن، محل سکونت، قومیت، گروه خونی، نوع خون تزریقی، فاصله تزریق خون، داروهای مصرفی، واکسیناسیون های انجام شده، بیماری های زمینه ای، عمل های جراحی انجام شده و زمان انجام آن ها بودند.یافته ها: پرونده 174 بیمار مبتلا به بتاتالاسمی با میانگین سنی 23.60 سال وارد مطالعه گردید. در این مطالعه 23 نفر (13.2 درصد) تالاسمی نوع اینترمدیا و 151 نفر (86.8 درصد) نوع ماژور بودند. میانگین آخرین فریتین سرم 2760.60 به دست آمد. آزمون t مستقل نشان داد که بین نوع تالاسمی و سن تشخیص تالاسمی رابطه آماری معنی داری وجود داشت (P=0.000). بین سن و فاصله تزریق خون همبستگی مثبت و معنی دار آماری مشاهده شد به طوری که با افزایش سن فاصله بین تزریق خون نیز افزایش یافته بود (r=0.21) (P=0.004).نتیجه گیری: بالا بودن میانگین سنی بیماران در این مرکز نسبت به سایر مطالعات و همچنین تعداد پایین عوارض تشخیص داده شده، نشان دهنده موثر بودن درمان های جدید و افزایش طول عمر این بیماران است.

سابقه و هدف: تالاسمی شایعترین کم خونی ارثی است که به علت نقص ارثی در سنتز زنجیره گلوبین و ناپایداری گلبول قرمز و تخریب آن، طحال دچار بزرگی پیشرونده و پرکاری شده که خود باعث تخریب بیشتر گلبولهای قرمز و نیاز به ترانسفوزیون خون بیشتر می شود و در نتیجه برای کاهش میزان دفعات ترانسفوزیون و عوارض آن نیاز به عمل جراحی طحال برداری پیدا می شود. این مطالعه به منظور مقایسه نیاز به ترانسفوزیون خون و عوارض قبل و پس از عمل در بیماران تالاسمی بالغ انجام شد. مواد و روشها: این مطالعه مقطعی طی مدت 8 سال بر روی 63 بیمار مبتلا به تالاسمی مراجعه کننده به بیمارستان شهید یحیی نژاد که طحال برداری شده بودند، انجام شد. اطلاعات دموگرافیک، نوع تالاسمی، علائم بالینی، اندازه طحال، دفعات خونگیری، میزان پلاکت و گلبولهای قرمز در فرمهایی ثبت شد و ضمن ارزیابی عوارض و نتایج عمل، میزان نیاز به ترانسفوزیون خون قبل و بعد از جراحی مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: از بین 63 بیمار، 37 نفر (58.7%) نفر تالاسمی ماژور و 26 نفر (41.2%) نفر تالاسمی اینترمدیا داشتند. 11 بیمار درد شکمی، 21 بیمار کم اشتهایی، 9 بیمار تب و 17 بیمار سنگ کیسه صفرای همزمان داشتند که همزمان کوله سیستکتومی شدند. 6 بیمار دچار عارضه ترومبوز ورید پورت و 5 بیمار دچار عوارض عفونی در طولانی مدت شدند. میانگین مدت زمان عمل جراحی و بستری 0.73±2.70 ساعت و 2.14±6.26 روز بود. میانگین شمارش گلبول های سفید، هموگلوبین، پلاکت و گلبولهای قرمز نسبت به قبل از عمل به طور معنی داری افزایش نشان داد (p<0.05). تعداد دفعات خونگیری نیز کاهش پیدا کرد ((p<0.05 در بررسی نتایج بیوپسی کبد تعداد 26 مورد هپاتیت، 14 مورد هموسیدروز، یک مورد سیروز و 6 مورد ترومبوز ورید پورت مشاهده گردید. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه عمل جراحی طحال برداری با کاهش نیاز به ترانسفوزیون و پیشگیری از عوارض حاصل از آن و رفع علائم بزرگی طحال در این بیماران روش درمانی مناسبی است. بنابراین در موارد دارای اندیکاسیون، جراحی طحال برداری توصیه میگردد.

سابقه و هدف بیماری پیوند علیه میزبان ناشی از انتقال خون (TA-GVHD) یکی از عوارض نادر و کشنده ناشی از انتقال خون می باشد که در این عارضه لنفوسیت های فرآورده خونی اهدا شده به بافت های میزبان حمله می کنند. در این مقاله مروری به تاریخچه، شیوع، پاتوژنز، علایم بالینی، فاکتورهای خطر، روش های تشخیصی، راه کارهای کاهش رخداد، پیش آگهی، مدیریت بیماری و ویژگی های آزمایشگاهی این عارضه پرداخته شده است. مواد و روش ها در این مقاله مروری، با استفاده از پژوهش های معتبر منتتشر شده و پایگاه های اطلاعاتیGoogle scholar، PubMed و MEDLINE جستجو صورت گرفت و یافته های بیش از 70 مقاله مورد استناد قرار گرفت. یافته ها مطالعه پیش رو نشان داد که در رخداد این عارضه، لنفوسیت های T زنده فرآورده خونی اهدایی و طوفان سیتوکاینی منتج از آن نقش دارد. علایم این بیماری به صورت راش پوستی، پان سیتوپنی و تب بروز می نماید و تشخیص آن نیز بر اساس علایم بالینی و یافته های آزمایشگاهی بیوپسی پوست، افزایش آنزیم های کبدی، تأیید کایمریسم لنفوسیتی از طریق روش STR-PCR، تعیین فنوتیپ HLA لنفوسیت ها و روش FISH می باشد. این عارضه در جمعیت های با تشابه ژنتیکی بالا و یا افراد دارای نقایص ایمنی شیوع بالاتری داشته با این حال در سایر افراد که این شرایط را نداشته و یا سازگاری نسبی HLA اهداکننده-گیرنده دارند، نیز رخ می دهد. نتیجه گیری این عارضه یکی از عوارض کشنده ناشی از انتقال خون بوده که در طی 2 تا 30 روز بعد از تزریق خون رخ می دهد که موارد معمول آن با مرگ و میر بیش از 90 درصدی همراه بوده و موارد خفیف و غیر معمول آن با بقای بیشتر و پیش آگهی بهتری همراه است که ممکن است شناسایی نشده و یا به صورت خود به خودی درمان شود.

سابقه و هدف بیماری پیوند علیه میزبان ناشی از انتقال خون (TA-GVHD) یکی از عوارض نادر و کشنده ناشی از انتقال خون می باشد که در این عارضه لنفوسیت های فرآورده خونی اهدا شده به بافت های میزبان حمله می کنند. در این مقاله مروری به تاریخچه، شیوع، پاتوژنز، علایم بالینی، فاکتورهای خطر، روش های تشخیصی، راه کارهای کاهش رخداد، پیش آگهی، مدیریت بیماری و ویژگی های آزمایشگاهی این عارضه پرداخته شده است. مواد و روش ها در این مقاله مروری، با استفاده از پژوهش های معتبر منتتشر شده و پایگاه های اطلاعاتیGoogle scholar، PubMed و MEDLINE جستجو صورت گرفت و یافته های بیش از 70 مقاله مورد استناد قرار گرفت. یافته ها مطالعه پیش رو نشان داد که در رخداد این عارضه، لنفوسیت های T زنده فرآورده خونی اهدایی و طوفان سیتوکاینی منتج از آن نقش دارد. علایم این بیماری به صورت راش پوستی، پان سیتوپنی و تب بروز می نماید و تشخیص آن نیز بر اساس علایم بالینی و یافته های آزمایشگاهی بیوپسی پوست، افزایش آنزیم های کبدی، تأیید کایمریسم لنفوسیتی از طریق روش STR-PCR، تعیین فنوتیپ HLA لنفوسیت ها و روش FISH می باشد. این عارضه در جمعیت های با تشابه ژنتیکی بالا و یا افراد دارای نقایص ایمنی شیوع بالاتری داشته با این حال در سایر افراد که این شرایط را نداشته و یا سازگاری نسبی HLA اهداکننده-گیرنده دارند، نیز رخ می دهد. نتیجه گیری این عارضه یکی از عوارض کشنده ناشی از انتقال خون بوده که در طی 2 تا 30 روز بعد از تزریق خون رخ می دهد که موارد معمول آن با مرگ و میر بیش از 90 درصدی همراه بوده و موارد خفیف و غیر معمول آن با بقای بیشتر و پیش آگهی بهتری همراه است که ممکن است شناسایی نشده و یا به صورت خود به خودی درمان شود.

سابقه و هدف: مبتلایان به بدخیمی به دلیل سرکوب مغز استخوان، سپتی سمی و... به انواع فرآورده های خونی مناسب نیاز دارند ولی خطر بروز عوارض تزریق نیز وجود دارد. عوارض تزریق خون به عوامل متعددی بستگی داشته و در مناطق جغرافیایی مختلف و مراکز پزشکی، متفاوت می باشند. هدف از این پژوهش تعیین شیوع عوارض زودرس تزریق خون و علایم بالینی آن، تعیین ارتباط عوارض با مشخصات فردی بیماران و با برخی ویژگی های فرآورده های خونی می باشد.مواد و روش ها: مطالعه انجام شده توصیفی است. باروش نمونه گیری آسان، 39 عارضه در4023 مورد تزریق فرآورده های خونی بررسی شد. بیماران تا 24 ساعت بعداز دریافت خون از نظر بروز و تغییرات علایم بالینی تحت نظر قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و است نباطی کای دو (Chi-square) و آنالیز واریانس صورت گرفت.یافته ها: عمده ترین واکنش ها به پلاکت (42/56%) و گلبول قرمز متراکم (58/43%) بود. شایع ترین علایم لرز (72/2%) و افزایش درجه حرارت بدن (33/2%) بود. میزان بروز واکنش تبزای غیرهمولیتیک 7/2% موارد و آلرژیک 1/2% موارد بود. کاهش هاپتوگلوبین در 8/0% موارد واکنش تب زای غیرهمولیتیک مشاهده شد. بین متغیر های جنس و سابقه تزریق خون های متعدد با ایجاد عوارض ارتباط معنی داری وجود داشت. درمورد واکنش آلرژیک باتزریق گلبول قرمز متراکم و بروز واکنش ریوی با طول مدت ذخیره سازی پلاکت ارتباط معنی داری وجود داشت.نتیجه گیری: یافته ها نشان داد میزان شیوع عوارض و علایم بالینی آن در مبتلایان به بدخیمی، با نتایج مطالعات در سایر بیماران، هم خوانی دارد. با توجه به رعایت اصول تزریق در تمام مواردی که عوارض ایجاد شد، ایمنی تزریق، درحد قابل قبولی بود. در زنان و افراد با سابقه تزریق های متعدد خون، بروز عوارض بیشتر بود. تزریق گلبول قرمز متراکم با بروز واکنش آلرژیک و افزایش طول عمر پلاکت با بروز واکنش ریوی همراه بود. پیشنهاد می گردد از فرآورده های خونی با کاهش لکوسیتی و همچنین فرآورده هایی با طول مدت ذخیره سازی کمتر جهت کاهش بروز واکنش ها استفاده گردد.

مقدمه: دلیریوم سندرومی است که با اختلال هوشیاری و تغییر در شناخت مشخص می شود که درصد بالایی از بیماران پس از عمل جراحی از آن رنج می برند. دلیریوم از عوارض نورولوژیکی شایع بعد از عمل جراحی قلب می باشد، که جز نقایص شناختی محسوب می گردد. بررسی عوامل خطر (ترانسفوزیون بیش از یک واحد خون و استفاده از پمپ قلبی ریوی) پس از عمل جراحی قلب باز می تواند گام ارزشمندی در جهت برجسته کردن اهمیت پیشگیری و تشخیص سریع سندرم دلیریوم داشته باشد.هدف: این مطالعه با هدف تعیین عوامل خطر مرتبط (ترانسفوزیون بیش از یک واحد خون و استفاده از پمپ قلبی ریوی) با دلیریوم متعاقب عمل جراحی قلب باز انجام شد.روش: این مطالعه از نوع توصیفی-مقطعی بوده و تعداد 370 نفر در آن شرکت داشتند. بیماران تحت مطالعه 85-19 ساله بودند که در این پژوهش، کلیه بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه متعاقب عمل جراحی قلب باز مورد مطالعه قرار گرفتند. روش جمع آوری داده ها با استفاده از نمونه گیری در دسترس بوده است. پژوهشگر پس از انجام عمل جراحی و جداسازی بیمار از دستگاه تهویه مکانیکی، با حضور در بالین بیماران روزانه وضعیت روانی آنها را با استفاده از مقیاس غربالگری مشاهده ای دلیریوم تا ترخیص بیمار از بخش مراقبت ویژه و انتقال آنان به بخش جراحی مورد ارزیابی قرار داد. داده ها با استفاده از 16spss و آزمون تی زوج و کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: یافته های این مطالعه نشان داد که از بین 370 بیمار شرکت کننده در این مطالعه 86 نفر آنها مبتلا به دلیریوم بودند که میانگین سنی آنان 57.95±13.28 بوده است. یافته های این مطالعه نشان داد که بین عوامل خطر (ترانسفوزیون بیش از یک واحد خون استفاده از پمپ قلبی ریوی بررسی شده و بروز سندرم دلیریوم رابطه معنی دار آماری وجود نداشت.نتیجه گیری: علیرغم شیوع بالای دلیریوم در شرکت کنندگان، هیچ کدام از عوامل خطر (ترانسفوزیون بیش از یک واحد خون و استفاده از پمپ قلبی ریوی) مرتبط با دلیریوم که در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند با بروز دلیریوم ارتباط معنی دار آماری نداشتند. بنابراین بروز دلیریوم بعد از عمل جراحی قلب باز در بیماران با توجه به این عوامل قابل پیش گویی نمی باشد. به عبارت دیگر، شانس بروز دلیریوم در کلیه بیماران صرف نظر از وجود و یا عدم وجود این عوامل در آنها یکسان می باشد و عواملی که در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند، نمی توانند به عنوان پیش گویی کننده بروز دلیریوم در آنان مطرح باشند.

سابقه و هدف: تزریق خون از بخش های مهم و ضروری طب امروزی است. علی رغم مطرح بودن تزریق خون به عنوان پیوند زندگی، همواره خطر ایجاد واکنش بدن به آن وجود دارد. این پژوهش به منظور تعیین بروز پیامدهای تزریق خون و تعیین ارتباط عوارض با مشخصات فردی بیماران و برخی از ویژگی های فرآورده های خونی صورت گرفت.مواد و روش ها: در مطالعه ای توصیفی، تمامی بیمارانی که در سال 1393 به بخش اورژانس بیمارستان امام خمینی ساری مراجعه کرده و تحت تزریق خون قرار گرفتند، وارد مطالعه شدند. پس از ثبت اطلاعات دموگرافیک، متغیرهای متعددی از جمله سابقه واکنش به تزریق، علایم و نشانه های بالینی و شدت عارضه مورد بررسی قرار گرفتند. از نرم افزار آماری SPSS ویرایش 16 و آزمون های آماری T-test و Chi-square جهت تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: طی این مطالعه، 961 بیمار تحت ترانسفیوژن خون قرار گرفتند که 529 نفر (55 درصد) مرد و 432 نفر (45 درصد) زن بودند. از میان بیماران، 12 نفر (1.24 درصد) دچار عوارض حاد ترانسفیوژن خون شدند که شایع ترین آن ها شامل لرز 10 نفر (83 درصد)، تب 7 نفر (58 درصد) و تنگی نفس 7 نفر (58 درصد) بود. ارتباط معناداری بین بروز عوارض و سایر متغیرها از جمله سن، جنس، هموگلوبین اولیه، سابقه بیماری، عمر و تعداد فرآورده های تزریق شده، دیده نشد (0.05<p).استنتاج: میزان بروز واکنش های حاد ناشی از ترانسفیوژن در این مطالعه در مقایسه با اکثر نتایج تحقیقات مشابه در کشور کم تر بوده است. کاهش تعداد واحدهای گلبول قرمز تزریقی به بیماران می تواند یکی از عوامل موثر در کاهش میزان خطرات پیامدهای حاد تزریق خون باشد.

لطفا برای مشاهده متن چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: تعویض خون روش موثری در درمان افزایش بیلیروبین می باشد، اما در 5-10 درصد موارد با عوارض جدی به خصوص در نوزادان نارس همراه است. مهم ترین این عوارض شامل ترومبوسیتوپنی، اسیدوز، هیپوکلسمی، هیپوگلیسمی، هیپوناترمی و انتقال عوامل عفونی می باشد.هدف: در این مطالعه به بررسی برخی عوارض ناشی از تعویض خون در نوزادان مبتلا به ایکتر که در این مرکز بستری و تحت تعویض خون قرار گرفته اند می پردازیم تا در جهت کاهش عوارض و ایمنی بیشتر این روش درمانی در نوزادان بیمار گام های موثرتری برداریم.مواد و روش ها: در این مطالعه پرونده نوزادانی که در طی سال های 84-87 در این مرکز به علت هیپربیلیروبینمی تعویض خون شده اند بررسی و اطلاعات لازم توسط پرسش نامه استخراج و تحت بررسی آماری قرار گرفت.نتایج: در مجموع 28 نوزاد نیاز به تعویض خون داشته اند که در سه بیمار (10.7%) بیش از یک مرتبه تعویض خون انجام شده است. 24 بیمار (85.7%) به دنبال تعویض خون دچار عوارض شده اند که اسیدوز متابولیک (67.9%) و ترومبوسیتوپنی (50%) شایع ترین این عوارض بوده اند.نتیجه گیری: با توجه به عوارض تعویض خون مانند ترومبوسیتوپنی و اسیدوز، کنترل شمارش پلاکت و انجام گازومتری پس از تعویض خون ضروری است تا با شناخت به موقع عوارض ناشی از تعویض خون، اصلاح آن ها را مد نظر قرار دهیم.